Prolog

Kilkanaście lat wcześniej...

  Siedziałem w wygodnym czerwonym fotelu przy oknie, studiując księgę zaklęć. Kominek przyjemnie ogrzewał moje stopy. Na dworze było oberwanie chmury. Ludzie uciekali pod dachy, byle się schronić przed chłodem i ulewą. Współczułem każdemu biedakowi, który stoi na tej ulewie. Ale, mimo, że byłem czarownikiem, nic nie mogłem zrobić. 

  Nagle ktoś zapukał do drzwi. Prezes Miau- mój kot, podniósł się z perskiego dywanu i pobiegł w stronę drzwi. Zdziwiony podniosłem się z fotela i podeszłem do drzwi. Prezes Miau skakał do gałki i drapał je pazurami. Odgoniłem go i je otworzyłem.

  Pod daszkiem stała mała dziewczynka. Miała mlecznobiałą cerę. Jej długie, czerwone niczym płomienie włosy sięgały do bioder, a zielone oczy patrzyły na mnie cierpliwie i smutno. Była ubrana w podartą, szarą sukienkę na ramiączka, która podkreślała jej drobną budowę. Na oko wyglądała na siedem lat. 

  Spojrzałem na nią zdziwiony.

- Czegoś chcesz, panienko?- spytałem uprzejmie.

  Wskazała na prawe ramię.

- Pan jest czarownikiem. Ja potrzebuję pomocy- powiedziała krótko.

  Wtedy właśnie zobaczyłem. Na ramieniu miała znamię w kształcie niebieskiej lilii. Znak dzieci ciemności. Ta mała była zupełnie sama. To wszystko przesądziło.

  Wziąłem ją pod ramię i wprowadziłem do środka. Zaprowadziłem ją do salonu i pokazałem, aby rozsiadła się w fotelu, ale nie chciała. Zamiast tego usiadła na dywanie  i zaczęła głaskać ostrożnie Prezesa Miau. Prezes Miau zaczął ją lizać po ręce i przytulił się noskiem do jej biodra. Wszystko obserwowałem z kanapy. Wreszcie spojrzała w moją stronę i zakryła się włosami.

- Chcesz wiedzieć, kim jestem?- spytała niepewnie.

- To prawda- pokiwałem głową- Wiem, że jesteś demonem, ale co tutaj robisz? Gdzie twoi rodzice? 

  Dziewczynka zbladła jeszcze bardziej. Spojrzała na mnie swoimi zielonymi oczami i ścisnęła dłonie.

- Nie wiem! Ukrywaliśmy się z mamą i tatą w tunelach! I oni...- urwała i wciągnęła głęboko powietrze.

  Wiedziałem, co miała powiedzieć: ,,zostawili''. Byli bardzo lekkomyślni. Ta dziewczynka była niczym delikatny kwiat, będący jeszcze w rozkwicie. Widać było, że nie zna żadnych specjalnych sztuczek. 

  Wstałem z kanapy i podszedłem do niej wolno, aby się nie wystraszyła. Objąłem ją ramieniem i odsunąłem jej włosy na bok.

- Jak masz na imię, maleńka?- spytałem.

- Jestem Clarissa Fray. Ale niech pan mi mówi Clary.- uśmiechnęła się słabo.

- Jestem Magnus Bane. Wysoki Czarownik Brooklynu. A ty jesteś małym demonem. Po co do mnie przyszłaś, dziecko?

- Przyszłam prosić o pomoc. Gdzie mam się udać? Łowcy będą mnie gonić!- pisnęła.

  Mogłem dać jej czar ochronny...nie. Długo by to nie podziałało. Poza tym, ta dziewczyna nie miała schronienia i doświadczenia. Po dwóch dniach czy nawet jednym, już by ją schwytali. Zdjęła mnie litość dla tej małej demonicy. A może...szalony pomysł, ale od zawsze fascynowały mnie demony. Poza tym: zawsze pragnąłem mieć dzieci. Zatrzymam ją? Będę ją wychowywał? Narażam się Clave, ale oni nie mogą zabijać dzieci! Nawet jeżeli te dzieci to demony.

  Uśmiechnąłem się do niej czule.

- Możesz...możesz u mnie zostać, jeżeli chcesz. Twoi rodzice, muszą już być daleko stąd. A ty nie masz schronienia. Mógłbym się tobą zaopiekować...- urwałem, niewiedząc jak ona to przyjmie.

  Jej twarz nabrała zdrowego koloru. Jej zielone oczy błyszczały ze szczęścia. Ścisnęła moją rękę i wtuliła się w moje ramię.

- Mogę zostać?- wyszeptała.

- Jeżeli chcesz. Będę dla ciebie jak drugi ojciec- obiecałem- Poznasz magię czarowników. Znam także parę bardzo doświadczonych demonów, które mogą cię uczyć przetrwania. 

- Dziękuję panu!- krzyknęła z radości.

  Prezes Miau zaczął miauczeć i skoczył na fotel. 

  Podniosłem dziewczynkę z podłogi i chwyciłem kosmyk jej włosów.

- Mów mi po prostu Magnus. Na razie będziesz spała w salonie. Wyczaruję ci piękny pokój- obiecałem.

  Dziewczynka objęła mnie za szyję i przytuliła swoimi małymi, ale silnymi ramionami. Wtuliłem twarz w jej włosy i zaśmiałem się lekko. Teraz mała Clary będzie moją podopieczną. Ciekawe tylko, co z tej małej wyrośnie...